Το ύφος των διηγημάτων, αν και είναι φαινομενικά απλό, τελικά είναι πολυδιάστατο και πολυσύνθετο. Όλα σου δίνουν την αίσθηση του πρώτου ψελλίσματος, ενώ στην πραγματικότητα έχουνε δουλευτεί με τέτοια τελειότητα που ενεργούν πάνω στον αναγνώστη, μέσα του, σαν μια δαιμόνια μηχανή, αθόρυβη, αόρατη και εξεζητημένη. Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος μας μιλάει για την "άλλη μεριά", το "από κει και πέρα". Εκεί όπου η επικοινωνία δεν γίνεται πια με λέξεις, αλλά με κάτι πέρα από τις λέξεις. [...]

Το διήγημα "Η Άννα", στο τέλος, κλείνει τον κύκλο που ουσιαστικά άνοιξε το εφιαλτικό και θανατηφόρο "Week-end", που για μένα είναι μια αναπαράσταση της κόλασης. Αφού ξεπέρασε θριαμβευτικά τις παγίδες των "Αγίων Τόπων" και επιτέλους κοιμήθηκε τον πιο βαθύ του ύπνο, γλυκά δίχως όνειρα, αφού εξυψώνεται κι άλλο με την ευσεβέστατη "Παράκληση" -ανατρέποντας και υπερβαίνοντας κοινές δοξασίες, χρησιμοποιώντας ακόμα μια φορά όπως θέλει τον δικό του Παΐσιο-, ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος αφήνεται πια ολότελα, φεύγει εντελώς και δίνει την "Άννα" που τα εμπεριέχει όλα. Η σπαρακτική "Άννα" δεσπόζει όλο συμπόνια και πόνο.

"Άννα": Παιδί, σκέψη, πληγή... Κάτι άυλο αλλά ταυτόχρονα τόσο γήινο. "Άννα": Ηχώ, μνήμη, θλίψη. Όραμα. "Άννα": Τρυφερότητα, πόνος. Ένα κομμάτι βυσσινί βελούδο που κρύβει την κόψη ενός ξυραφιού. [...] "Προσπαθώ να ενωθώ"... Μήπως με την αγάπη; Μήπως με τον Θεό;

Μέσα σ\' αυτό το συγκλονιστικό διήγημα θα μπορούσαν να υπάρχουν εκατομμύρια Άννες, η μία μέσα στην άλλη, σαν τις ρώσικες κούκλες ή σαν αμέτρητες αχτίδες του ήλιου που φυτρώνουν μεσ\' απ΄τη γη, γοργόνες με πολύχρωμες ουρές που κολυμπούνε πάνω-κάτω μες στους ωκεανούς.

Η Άννα στο άπειρο: Μία μορφή του Θεού;

(Μαργαρίτα Καραπάνου, από τον πρόλογο του βιβλίου)